Καταγράφοντας το κυνήγι χαμένων θησαυρών

ApoToPalioForum

Δημοσιευμένο από 31/10/05 στις 12:53:03 GMT+02:00 από admin

Μιλούν τοπικοί παράγοντες και άνθρωποι που αποκαλύπτουν το πάθος τους, διηγούνται περιστατικά και παρουσιάζουν μυστικούς χάρτες με τοπωνύμια της περιοχής, όπου στήνονται επιχειρήσεις για να βρεθούν τα χαμένα καμηλοφόρτια από την βυζαντινή περίοδο και μετά.

Άνθρωποι που έχουν κάνει αυτοσκοπό της ζωής τους την αναζήτηση θαμμένων θησαυρών Εβραίων, Βούλγαρων κομιτατζήδων που λεηλάτησαν την περιοχή, κρυμμένα ρεσάτια και λίρες επί τουρκοκρατίας σε συνεργασία με χρυσοθήρες των Βαλκανίων.

Όταν η Κομοτηνή κοιμάται κάποιοι καταστρώνουν σχέδια αναζήτησης θησαυρών με συνεργεία από εργάτες που σκάβουν αδιάκοπα με ανθρώπους, που παίρνοντας το ρίσκο χρησιμοποιούν ανιχνευτές ευγενών μετάλλων.

Πάντα όμως κοντεύουν αλλά ποτέ δεν φθάνουν στην πηγή. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα αρρωστημένο πάθος, που ζουν με την ελπίδα ότι αγγίζουν την ευκαιρία της ζωής τους.

Η εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα «αθέατος κόσμος» ζουμάρει περιπτώσεις, εστιάζει τον φακό της πάνω σε ανθρώπους με τους οποίους ήρθε σε επαφή η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Ποδαρά και καταγράφει την περιπέτεια και το όνειρο…

«Ο Χρόνος» κατέγραψε αυτό το οδοιπορικό όπου συνομίλησαν με θεωρητικούς αλλά και γνώστες αυτών των αποστολών, με ανθρώπους που είπαν εμπειρίες κι ιστορίες με κλειστή ή ανοικτή κάμερα, δίνοντας τροφή σε όλη αυτή την φιλολογία που αναπτύσσεται ότι καθόμαστε πάνω σε τενεκέδες με ρεσάτια, σε μπαουλάκια με λίρες και τιμαλφή σε κούφια βουνά, στοές με σπηλιές, σε δύσβατα μέρη, όπου τα σύμβολα και τα σημάδια των βράχων αποκαλύπτουν τον χώρο.

Ιστορίες για καραβάνια με καμηλοφόρτια που χάθηκαν κάπου στα μέρη της Θράκης, για πλοία με θησαυρούς πειρατών που βυθίστηκαν ανοικτά της Μαρώνειας, με τα τελειότερα μηχανήματα που κυκλοφορούν στην Αμερική και τα βλέπουν στο ιντερνέτ, αλλά δεν μπορούν να τα αποκτήσουν λόγω κόστους αλλά και λόγω δυσκολιών με το σχετικό νόμο. Πάντως τα άτομα αυτά αν βρουν λίγο ελεύθερο χρόνο θα τον αναλώσουν στο χόμπι αυτό που το θεωρούν ότι τους συνοδεύει.

Φεύγουν για τα βουνά παρέες - παρέες όπου κάνουν ανασκαφές, μετρούν πέτρες και ραχούλες, αναζητούν την επιβεβαίωση σημαδιών και πληροφοριών που έχουν από την Τουρκία με βάση χάρτες και άλλα στοιχεία που φθάνουν στα χέρια τους, αλλά δεν αποκαλύπτουν. Όλες αυτές οι ατέλειωτες ώρες ψαξίματος τους έχουν αποδώσει ελάχιστα πράγματα.

Όπως θα πει ο Κώστας Σαλπιγγίδης έκαναν λάθος στο τούρκικο μέτρο που ήταν 70 εκατοστά κι έψαχναν σε μια απόσταση 150 μέτρων, ενώ άλλοι που έμαθαν την πληροφορία ήρθαν στα 105 μέτρα και τα έβγαλαν με αποτέλεσμα την άλλη μέρα να εμφανιστούν με πολυτελείς ΒΜW… Η αποστολές πάντοτε γίνονται παρέα και τα μέλη της μπορεί να κάνουν τα πιο ετερόκλητα επαγγέλματα.

Οι ντόπιοι χρυσοθήρες φοβούνται τους Αθηναίους που έρχονται οργανωμένοι με εξοπλισμό χωρίς να έχουν τα σημάδια, αλλά συνήθως οπλοφορούν. Τα σημάδια φίδια, βέλη, κύκλοι, σταυροί, χελώνες, όλα ερμηνεύονται στην γλώσσα τους κι όποιος καταφέρει να τα αποκρυπτογραφήσει καλύτερα μπορεί να πλησιάσει.

Οι αρχαιολόγοι βέβαια για το θέμα έχουν εντελώς διαφορετική άποψη, αφού πιστεύουν ότι έτσι καταστρέφονται μαρτυρίες από τα προϊστορικά χρόνια που δεν έχουν καμιά σχέση με τους θησαυρούς και τους χρυσοθήρες. Αλλά κανένας απ όσους εμπλέκονται σ΄ αυτά τα κυκλώματα αναζήτησης θησαυρών δεν τους λαμβάνει υπ’ όψιν.

Πηγή: xronos.gr - Άρθρο της Μελαχροινής Μαρτίδου