Βλέπετε βραχυγραφίες νομισμάτων. 

Πηγή: Διάφορα έγραφα 15ου - 19ου αιώνα.

Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα σχετικά με την κυκλοφορία των Ευρωπαϊκών  νομισμάτων στον Ελληνικό χώρο, σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνουν οι πηγές της εποχής.

Στην Κρήτη σ΄ όλη την περίοδο της Ενετοκρατίας τα νομίσματα που κυκλοφορούσαν είναι είτε το Βυζαντινό υπέρπυρο , είτε τα Βενετσιάνικης προέλευσης δουκάτα , τσεκίνια και λίρες.

Στα Επτάνησα καθώς είναι φυσικό επικρατούν επίσης τα Βενετικά νομίσματα , δουκάτα , λίρες , γαζέτες και τσεκίνια. Κυκλοφορούν ακόμη και τοπικά νομίσματα , λίρες , δουκάτα , κορφιάτικα κ.α.

Στον Μοριά οι εναλλαγές Βενετσιάνικης και Τουρκικής κατάκτησης οδήγησαν σε μια διεύρυνση της νομισματικής ποικιλίας με παράλληλη κυκλοφορία Τούρκικων και Βενετσιάνικων νομισμάτων. Στα τέλη του 17^ου αιώνα τα τσεκίνια από τα χρυσά και από τα ασημένια τα λεόνια και τα δουκάτα , προερχόμενα όλα από την Βενετία , κυκλοφορούν δίχως δυσκολία λόγο της γνησιότητας του τίτλου τους , ενώ οι ανάγκες σε χάλκινο νόμισμα εξυπηρετούνται από γαζέτες και σολδίνια.

Στην Πελοπόννησο στο α΄ μισό του 18^ου αιώνα τα νομίσματα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία ήταν το Βενετσιάνικο τσεκίνι , οι Σεβιλλιάνικες πιάστρες , τα Ουγκρικά τάλιρα , οι Ισπανικές πιστόλες , τα φλωριά τύπου τζιντζιρλιά , τα φουντουκλιά κ.α.

Στον Αιγαιοπελαγίτικο νησιωτικό χώρο με πρώιμη Οθωμανική κατοχή επικρατούν φυσικά τα Τούρκικα νομίσματα δίχως όμως να αποκλείονται και τα Ευρωπαϊκά.

Στην Θεσσαλονίκη στα τέλη του 17^ου αιώνα τα νομίσματα που έχουν πέραση , σύμφωνα με προξενικές μαρτυρίες , είναι κατεξοχήν τα Βενετσιάνικα σκούδα , οι ούγκρες , τα αμπουκιέλ (ρεάλια) κι ακολουθούν τα διάφορα Ισπανικά , Σικελικά και Μεξικάνικα πιάστρα. Ενώ στο α΄ μισό του 18^ου αιώνα παρατηρείτε ιδιαίτερη προτίμηση στις σεβιλιάνες , τα τάλιρα και τα δουκάτα της Ραγούζας. 

Scudo = 10 Giulii